Nie mam serca z kamienia

"Towarzystwo wzajemnej adoracji spisało się wzorowo więc moja opinia nie ma znaczenia"
                                                             Niektórzy poeci 


czytam to i mnie trafia
dlaczego mam milczeć

jestem czytelnikiem
zachwycam się
jak moim odbiciem

zostawiam ślad

nie ulegnę wpływom
mniejszości

w czym są lepsi
powiedz

Przez moment myślałam że jestem u siebie

okrywam szalem samotność
i ciche cykanie

w ramionach usypiam księżyc
dotykam gwiazd

szelest spadających liści
wprowadza mnie w trans

hamak kołysze tęsknotę

Przemyślenia

gdyby nie powtarzające się
każdego dnia te same czynności
życie byłoby całkiem znośne

Walizka pełna wspomnień

zgodnie z zasadą
układam równiutko
zapachy i smaki domu

dżem z wiśni
nalewkę z malin
słoik z lipowym miodem

wręczyłeś mi woreczek z juki
wypełniony dzikim rumiankiem

taki sam położyłeś w sypialni
by uśpić zbyt wielką tęsknotę

wrócę

Wszystko jest doskonałe/przemyślenia/

gdyby życie było tylko radością
kwiatki bratki i takie tam
 
no wiesz - sam lukier

czy wiedzielibyśmy
że to jest szczęście

Niezbędnik uniesień

poetka lubi mieć kochanka na boku
ukrywa go w snach myślach i słowach

zawsze jest przy niej

pieści go wirtualnym dotykiem
ubiera w słońce kwiaty i barwy

układa mu myśli

czasami kaleczy go rani
wyzywa szarpie i dręczy

poeci lubią mieć kochanki na boku
które zawsze są przy nich

bez nich nie mieliby weny
ani lekkiego pióra

Biegniesz peronem wciąż patrząc

tajemnica ukryta w aurze
kołyszę pustkę bez barw

dni oddalają

coraz więcej koralików
na tabliczce mnożenia
po lewej stronie
nie szukam niczego więcej

w zakamarkach duszy kłótnie
walczę z upiorami czerwieni
z popękanych ust płynie gorycz niedosytu
nie śpię łapię oddechy krzyczę

umieram każdego dnia
coraz bardziej głodna

na scenie melodramat
świat komedią

zatrzymaj pociąg
dotknij

jestem nadal w oknie
z wyciągniętą dłonią

Celebruję życie z radością

za oknem jezioro łąka
jaskółki i pierwsze loty

masz takie miękkie usta
delikatne dłonie 

cisza za miastem koi
układa przysmaki na stołach

zapach oleandra
nie odstępuje na krok

kiedyś
chciałam stąd odejść

Tworzę nowy świat

z promieni słońca
wszystko wygląda inaczej

wyleciałam młodą jaskółką
przygotowaną do życia w radości

na linii czasu
nie można stać okrakiem

zebrane łzy
kryształową kolią na szyi

nie wrócę do miejsca
przed lustrem

szkoda mojego czasu

Niebiańskie Gubin-ki*

sad rozsiewa zapach
uwodzi i kusi

(po)smakiem

utożsamiam się
z rajem

łapię pełne garści
zanim zginą




*przepyszne śliwki
żólto-czerwone

Obserwuj ptaki

dumna podnoszę głowę
krzyczę

nie jestem własnością
podane na talerzu nudzi

nie ciebie

ucz się

obrączki
to nie wszystko

kolorowe pióra
kuszą

zatańcz

Powrót do życia

szybkimi uderzeniami
dobijasz do końca

w bruzdach twarzy
spokój

grymas na ustach
niczego nie zmieni

zostawisz za sobą sny

wybuchniesz
nowymi gwiazdami

Kobiety po czterdziestce smakują

dojrzałe
znają swoją wartość  

krągłości
pobudzają męskie zmysły 

wyzbyte wstydu
kuszą i dbają

kobiety po czterdziestce  
powinno się nosić na rękach

to boginie  

Pochylam się nad tym śmieciem /dla M/

ubrana w zwątpienia i lęki
nie trawisz wyrywasz flaki
za paznokciami ukrywasz śmierć

studnia bez wody pęka
ściany obklejasz wymiocinami

sen na raty
chcesz więcej

złap mnie za rękę
odplączemy poplątane
czarne przemalujemy światłem

za oknami białe gołębie
budzą do życia
znakiem nieskończoności
 
układam pióra

z plastiku

Stęskniony otworzyłeś furtki na oścież

znowu jestem blisko
drzew kwiatów
i ciebie

zbieram poziomki
wypełniam usta
spijasz

roznosi się zapach

Nakazuję tobie abyś był szczęśliwy

zawsze są dwa wyjścia wiele wariantów
nie mów żeś mały wiem kim jesteś
rusz głową życie jest proste
komplikujesz podnieś dupę
zmień coś w swoim życiu
ssij landryny

cisza budzi pomysły

i jeszcze jedną
z następnej paczki

Dwie jaźnie

grzeszna

utkana z nocy
budzę pragnienia

dłonią
wyrywam serca

pluję i krwawię

o świcie
wszystko wraca do normy

znikam

zastąpi mnie  inna

Przyciągnę spojrzenie

dziką

znajdziesz mnie na łące 
wybuchnę czerwienią

przez niebiesko zielone 
dywany kwiatów
zaproszę twoje ręce

uległa 

rozsypię się makami

Po tamtej stronie /ekfraza/

obudzimy we mgle
ciche pragnienia

ożywione tajemnice
spłyną z włosów
kroplami rosy
w ziemię

rankiem wrócimy inni
z nową nadzieją

oszukując cienie

Foto:  wiesiek

Inni odchodzą z żalu do świata

wrzeszczał jako Bóg

obudzony
po dwóch tygodniach 

uczył się od nowa 
krzyczeć 

przegapił pierwszy znak

wycięto mu język 

żałował 

zanim odszedł napisał to   

zrozumiałam że nienawiść 
wraca jak bumerang

Spojrzenie wciąż młode

dziadek zawsze lubił patrzeć
na młode kobiety

zakręcał lekko wąsa
mruczał pod nosem

rumiane policzki
i ten jego cudny uśmiech

potem
chwilę milczał

Pożegnania wpisane w grafik*

Są dwie drogi, aby przeżyć życie. Jedna to żyć tak, jakby nic nie było cudem. Druga to żyć tak, jakby cudem było wszystko.
                                                                Albert Einstein 



często zmieniam miejsca
poznaję inne miłości

wystarczy miesiąc rok 
by doświadczyć
cudu przyjaźni  

z czasem odchodzą  
pogodzone z losem

wspominam tęsknię

droga jest cudem
nadal idę

spotkam następną
zanim zgaśnie


*praca w opiece

Kto tak naprawdę żyje

gdyby nie ten dzwoneczek który dzwoni w głowie
kiedy jestem bliska podać swój numer telefonu

jesteś taka młoda i piękna
mówią klienci przy barze

mam ochotę rzucić to w diabły
i choć raz być taką idiotką

często gdy wycieram kieliszki
nucę sobie ulubioną piosenkę

tańczę na stole kieckę zadzieram
tłukę butelki depczę szkła *

i zazdroszczę im tej radości
tajemniczych spojrzeń dotyków

dziadek zawsze mówił
że młodość szybko przemija




* Renata Przemyk
Tańczę na stole

Skandale a sława

im więcej krytyki

tym bardziej działa
na ich korzyść

oni tylko zacierają ręce

lepiej śpią
gdy są na pierwszych stronach

gazet

boso

na łące
usłanej makami
i bielą 

czas
gubi drogę

stopy zanurzone 
w pudrze z kwiatów

szukają pocałunków

Codziennie

dziadek mówi
że tylko z babcią 
uśmiecha się gdy wspomina
te pięćdziesiąt osiem lat
dostaje rumieńców

kupuje kwiaty

Wirtualna młodość

lubię być Anią
nie panią

Szare i jasne

w krajobrazie złudzeń  
jesteś ze mną 

napełnił się już garnek  
pod dziurą w dachu 

to nic  
nie milczymy 

nie robisz nowej kawy  
bo w szklance jeszcze lustro 

ja patrzę w dół  
kiedy koszule twoje  
się bielą 

ale to kłamstwo  
że życie niewarte  
cyrografów

Zwyciężyłeś i nie wylądowałeś w kanalizacji

wbrew wszelkim przeciwieństwom
pokonałeś wieluset milionową armię

nie straszne były ciemności
długa niebezpieczna droga

na oślep
do przodu

miałeś tylko jeden cel
być pierwszym

więc nie mów już nigdy
że nie prosiłeś się na ten świat

Pierwotne źródło wszystkich strachów

optymistka
na co dzień

po nocach
mam lęki

boję się  
  
ciemności
robaków 
  
nie chcę odejść choć

widzę najkrótszy
nekrolog na świecie

nie dorobię się  
zasług

Pieprz to i poluzuj tam gdzie cię gniecie

czujesz się nieszczęśliwa/y
coś idzie nie po twojej myśli

pieprz to

to droga na skróty
do wewnętrznej wolności

rzeczy nie są aż tak istotne

więc pieprz to

odpuść sobie wszystko
co sprawia ci ból

wydarzy się coś niesamowitego

Dziewczynka z butelkami

stałaś z boku
biedna i skromna

z gałązką bzu

w oczach
wyobcowanie

dzieci obok 
bawiły się szczęśliwe

z tobą nie chciały

byłaś głodna

ojciec czasami pozwolił
sprzedać  butelki

Gdyby nie ta czysta woda odczytałabym to inaczej

płynąć ulicą
pragnąc być blisko

tylko ta syrenka
o kilka lat młodsza
zawróciła głowę

zapomniałeś

wypłynęłam
by odnaleźć

odskoczyłeś nagi
a ja zlana potem

dziadek mówił że sny
nie zawsze się sprawdzają

Szczęście pachnie konwalią

zakwitły
w cieniu
pod świerkiem 
 
takie białe czyste

niczym szelest
porannych gwiazd
wzywają  o świcie

dzwonią
zroszone rosą

dziadek opowiadał że w maju 
wrzucali je do ognia
na szczęście

Powroty

gdybym miała
dzieścia
lub dzieści lat

władałabym 
życiem

mogłabym
prawie wszystko

mam dosyć
łupania w kościach
szumu w uszach
zmęczenia
 
lecz nie
kapituluję

Wierzyłam że wszystko trwa wiecznie

półmetek - im dalej
tym więcej
traciłam po drodze

nie ma już Lilki Zenka
Romka Janki i Gosi

z Marysią nie wypiję kawy
z szarlotką

Heniek nie skopie ogrodu
jak dawniej

też wierzyli
w nasz rocznik
mija

zostaję
coraz bardziej sama

W moim ogrodzie zawsze jest pięknie

Pamiętam strach w twoich oczach

za oknem była już wiosna. świeciło słońce.
ogolony w garniturze i krawacie,
trzymałeś bukiet zwiędniętych kwiatów.  
dawno nie słyszałam tych słów
które wtedy wypowiadałeś.

mówiłeś też, że na dole stoi taksówka,
że zabierasz nas do domu.
kazałeś się pospieszyć, bo licznik bije.
/kiedyś to było takie modne/

cieszyłam się. słowo dom było mi tak bliskie.
smakowało bardziej niż herbata u babci
w szklance ze spodkiem i z plasterkiem cytryny.
/bardzo ją lubiłam/

dziwiłam sie mamie kiedy miała opory.
ucieszyłam się, że jednak wracamy.

po latach zrozumiałam jak bardzo cierpiała.
ty nadal chodziłeś na rauszu. jak zawsze
byłeś panem. tak uwierzyłam, ufałam.

często wspominam zaszklone oczy mamy.

Wpatrzona w jeden punkt na wodzie /ekfrazaVI/

odpływam w transie

gra świateł
budzi wspomnienia

księżyc kaleczy prawdy

na skraju

nie słyszę bicia serca
nie czuję zimna

mam dwa wyjścia

Na granicy doskonałego czasu

pokazałeś swoje piękno
energię żeńską

nie tylko ja to dostrzegłam

widziałam
zachwyt w ich oczach

świat wypiękniał
świeci więcej słońc

szukam spotkań
spojrzeń uśmiechów

czekam na dotyk

zmienia
moje życie

Księżyc jedynym światłem i świadkiem /ekfrazaVI

postrach mórz i oceanów
opuszczony stoi na mieliźnie

straszy pustym masztem
spróchniałym dziobem

po nocach tętni życiem

z oddali słychać pirackie szanty
przekleństwa

wędrówka dusz
budzi serca z kamienia

rum cygara kobiety

szaleją
dzicy i wolni

złoto klejnoty diamenty
nabierają blasku

cisza

wschodzi słońce




http://truml.com/profiles/45044/photography/71423

Zaszalałam w pierwszy dzień wiosny/ ekfraza-żonkile//

podstępem zaprosiłam do garderoby
by pokazać żonkile

rozkwitłam wraz z nimi

mówisz że lubisz
mnie taką

szaloną gorącą
o świcie

witaliśmy wiosnę

Szary może nabrać uroku

schowana za kurtyną z papierosa
zamykam oczy

badam

młoda jak dawniej
mogę wszystko

ciało nabiera nowych kształtów
pragnę bardziej niż kiedyś

mówisz że to tylko fantazja
żar dogorywa

nie chcę wierzyć że to koniec
niewiadomej przyszłości

powoli wprowadzam w życie
swoje wizje

odkryłam
znowu żyję 

Stęskniona

wzrok cieszę przebiśniegami
krokusami ukrytymi
pod krzakiem malin

słońce szalem
na wietrze

żonkile w wazonie
zakwitły wcześniej

kolor żółty rozsypał się
po pokoju

kromka chleba
z rzodkiewką
szczypiorem
budzi wspomnienia 

słucham Vivaldiego

Dotyk nadziei /ekfraza V /

smutek w sercu 
naznaczy pamięć

ciepło maleńkiej dłoni
nie zbudzi do życia

skrzydła ukryją 
prawdę 

łza
ostatnim
namaszczeniem

Lęk zapisany w genach

w latach czterdziestych

gdy mama chciała iść
w butach do szkoły
musiała wstać pierwsza

czworo rodzeństwa

w moim domu wszędzie
ich pełno

zrozumiałam dlaczego

wyrzucam
uwalniam lęki

chodzę boso

Nożem prosto w serce

bezmyślne słowa
ranią

niczym perz 
zakorzeniają się głęboko

można wybaczyć
trudno zapomnieć

plamy z krwi nie zmyjesz

Śmierć jest naturalnym procesem

uwalniam traumy
wspomnienia życia

szukam  
z głębokim oddechem

zawieram ze sobą pokój

szykuję drogę
by zostawić ziemię
nie ciągnąc ciężaru

radość tworzy lepsze
w następnym wcieleniu

szczęśliwa doświadczam
obecne

jeszcze mam trochę czasu

Ucieczka w nieznane - ekfraza

uciekam

wierzby tulą
życiową pustkę

szukam nowej drogi

ciągnę walizkę
dorobek życia

 zwłoki

może znajdę
wyjście

kapelusz
ukrywa zdradę

Sikoreczka

jestem sikorką
na krzaku róży

niczym baletnica
szukam robaczka

nie straszne mi kolce

zatańcz ze mną
tyle tu miejsca

rozgrzana do czerwoności

cała mokra
dostaję drgawek

słońce robi to
lepiej od ciebie

mówią bym
była ostrożna
to nie wiosna

a ja tak
kocham dotyk

Wracam stęskniona

na ławce
pod moją jabłonią
ramiona okryję słońcem

przebiśniegi sypnęły kwiatem

śpiew kosów pozwoli
zapomnieć o zimie
o rozłące

przywitam przedwiośnie
już w domu

ogród czeka

bilet leży na stole

Czas kiedy zabiłam wiarę i nadzieję

naruszam ludzką przestrzeń
co boskie jest mi obce

głupota ponad rozum
zagłusza błaganie sumienia

jestem ciemnością

skrucha budzi pamięć
światła w szczelinie 

prostuję drogę

Po latach wszystko traci znaczenie

dawne smutki i lęki
odchodzą w niepamięć
nawet wydają się śmieszne
 
wpadałam w te doły
jak wszyscy
wypełniona emocją
wierzyłam że trzeba

żałuję

dzisiaj szukam innego wyjścia
wiem że mam wybór

zapomniałam co to żale
promieniuję radością

żyję

Wpojony program który nie zmienia się nawet w niedzielę

ósma:
to nie śniadanie u Tiffaniego
jest tylko dżem i miód

jedenasta trzydzieści:
obiad ma program zmienny
choć też nieskomplikowany
np. naleśniki z gruszkami z puszki

siedemnasta trzydzieści:
oglądam Berlin
przez cienkie plasterki
kiełbasy lub sera

daleko jej do kolacji w Mariocie
można podać z zamkniętymi oczami

po powrocie do domu
zjem śląską na gorąco
albo kurczaka z rożna

najlepiej o trzynastej
by uwolnić program

Popatrz w lustro a zobaczysz tą miłość

gdyby tak spotkało się
tysiąc Bogów
co mogą wszystko

co myślą słowem
tworzą rzeczywistość

i gdyby popatrzeli sobie w oczy
zostawiając tylko miłość

co by to było

W skołataniu

gubię godziny
mój zegar tyka

odrzucam

może lepiej
posmakować
niż bać się grzechu 

przemyślenia o reinkarnacji

nie jestem nędznym zlepkiem
komórkowej materii

głowa pęka od wyznań

często jest tak że to co dla nas ważne
długo nie potrafimy wypowiedzieć

uwolniłam się od destrukcyjnej świadomości
z jej prawami i regułami

znalazłam radość i spokój ducha
w swoim jestestwie

niech zawsze
nigdy nie zmieni się na zawsze

Czas wracać do domu

sama się dziwię jak ja to znoszę
tyle miesięcy na obcym
kawę piję w czyjejś szklance
wycieram się
zagranicznym ręcznikiem

walizka i kilka drobiazgów
pozwalają pamiętać o domu
i ta gorzka czekolada
którą kupuję w zapasie

poza obowiązkami pusta przestrzeń
czas stracony którego nie odzyskam
takie wieczne czekanie

ciekawe czy żyję

niby widzę walizki
i wypełnioną szafę

Tak bardzo

chciałabym tobie podarować 
pocałunków tysiące
gorących jak słońce
dotyk rąk leciutki 
zabrać smutki
przeniknąć spojrzeniem
zniwelować cienie
pojechać gdzie nikt nie chodził
żebyś mnie poczuł tam 
odmłodził 
okryć miłością niby płaszczem
upojnie poczuć jak mnie głaszczesz 
chciałabym ciebie smakować do świtu
aby księżyc i gwiazdy oniemiały z zachwytu
pragnę - więc tak będzie 
bo życzenie moje rozkazem 
zaczaruję przyciągnę
nie tak jak ostatnim razem 

Prawie na wyciągnięcie ręki

chłonne dotyki
muskane słowem
zapisuję w pamięci

pod powiekami
maluję obrazy

otulona szukam
czy jeszcze jesteś
po drugiej stronie
wspomnień

oprawiam w ramy

Tak mnie stworzył Bóg

przyciągnęłam chmury - zmywalnię ograniczeń,
są na wyciągnięcie ręki, tu gdzie kapie z rzęs
umieszczam głowę ponad nimi, zaglądam
łudzę się że spotkam Boga, a tam tylko słońce
razi oczy

przez moment widziałam jak siedzi na tronie
jest podobny do ciebie, a może i do mnie,
sama już nie wiem - odbite w zwierciadle wszystko
brzmi inaczej, za dużo tu światła

pod zasłoną powiek zrodziły się przystanie

nawet nie wstydziłam się nagości

Sopel

podaję
chłodną dłoń
może mam szansę

zimą
obudzić pamięć
uwięzioną na wieki

zamknięta
w krysztale
próbuję roztopić

przeklęty krzyk sumienia

Odnalazłam klucz

ostatnie lata
przemierzam
tanecznym krokiem

radość w sercu
wygładza zmarszczki

Świat mnie wspiera

omijam czarne scenariusze
nie taplam się w bagnie
jak kiedyś

wybieram radość
kontrolując myśli
tworzę

stworzona na podobieństwo
nie naciskam

biorę

Chwile gdy kocham życie są takie krótkie

o świcie wraz ze wschodzącym słońcem
przychodzi zrozumienie i wiara
promienie kreślą nowy początek
czuję że dam radę

dzień jednak daje wiele do myślenia
nie ufając sobie ani słońcu
taplam się w nakazach i zakazach
na okrągło gram spektakl dla innych
duszę sprzedaję za grosze 
choć krzyczy i błaga o inne

żyję uczuciem że ciągle coś muszę
a to nie jest tym czego pragnę

Przystań

powstałam z żebra

dawne prawdy
zmieniły swą wartość

nie szukam na zewnątrz
odpowiedzi są we mnie

czasami dryfuję
widzę horyzont

Przywitaj mnie bosą

nieposkromiona
tracę zmysły

zatracam się w
dotychczas
nieznanym dotyku

zatapiam się
w studni
nowego szaleństwa

na wpół zdziczała

Połamałam pióra

czas na
lubieżne myśli

nie patrzę wstecz
na zmarnowane

znowu uczę się
fruwać

Miłość jest domem

stawiam żagle
przemierzam huragany
omijam horyzont
przykrych wspomnień

wracam do domu
stęskniona i głodna

odnalazłam przystań
w ciepłych słowach
nurkuję w ramiona

zdziwiona jedynie
kocham

Dwa płomienie

cała płonę
wzrokiem kuszę
warianty strategii
pocałunkiem słodzę

niczym płomień
nocnego motyla
przyciągam

zatapiasz się

ja w tobie

Pośpiesznym do raju

zakładam okulary
zatykam uszy
omijam doradców

tajemnicę 

z pokorą bez wstydu
odkrywam

Jabłka padają do nieba

rumiana płonę
kuszę i syczę

nadgryź
pragnę krzyczeć 

Komórki w DNA uwalniają napięcie

podzieloną na tysiące
obcych myśli 
składasz

wilgotna
budzę pamięć

wymazujesz skazy
szlifujesz nowe wzory 

Po drodze do piekła przystanki kuszą

w pośpiechu
chłonę

tysiąc kroków
to kilometr
zakazu

przełamię
wspomnienia zachowam 

Niecierpliwi

szukamy siebie
w ciemnościach

tęsknimy

czekamy by
poczuć

gdy dotyk
będzie wszystkim

Przebudzona

może zdążę
posmakować jak inni

przypomnieć się
może ktoś szuka

zapomnieć na chwilę

klucz powiesić
na szyi

Ostatnia rozmowa

lepiej aby była milczeniem
szkoda nerwów i zdrowia 

Nocne kłótnie

noc pozwala
na przemyślenia
krzyczę 

popatrz mi w oczy
powinnam czuć
i być szczęśliwą

jestem rośliną
myślałam  
że możesz wszystko

Krwawy przylądek

pobyt na półwyspie Kaliakra
zostawił ślad w mojej pamięci

w falach uderzających o strome wybrzeże
wciąż słyszę płacz dziewcząt
które oddały życie
by nie wpaść w obce ręce 

naznaczyły historię
wspólnie splecionymi warkoczami

czerwony odcień skał
też nie daje zapomnieć

podobno to tylko legenda

Na każdym kroku

mentalność sąsiadów zaskakuje
dokładność męczy
w domach wieje chłodem

oszczędność boli niedosytem
życie na gramy i na pokaz
sztuką odnaleźć się

czas zbudować mosty 

Odbieram inaczej

przypadek sprawił
że jesteś radością
lubię takie znajomości
przychodzą jak burza
poruszają zmysły
zapełniają pustkę

głodna przyjmuję przyjaźń

Punkt wyboru

armagedon mi nie straszny
z dwóch możliwych ścieżek
wybieram trzecią pionową
łączę postrzępione z gładkim

niczym kobieta pająk
tkam sieć jednoczącą życie

w kodzie biblii zadane pytanie
Czy zmienisz to?

czuję szansę

Niemy krzyk

troszkę smutno gdy nie można
powiedzieć słów co gnębią

w chaosie gubimy wszystko
niby nie sami a jednak
dusza chce więcej

ciągle za czymś tęskni

pragnie powiedzieć 
słowa tak z serca

bez gierek 

Prysznic uczuć

oczy wypełnione blaskiem
cieszą się dziełem
patrzysz przez nie

każda radość
każdy dreszcz
to twoje uczucia

ręka w rękę
stąpam śmiało
kąpiąc się

wciąż głodna

Zapraszam zmiany

przeszłość rysuje się po niebie
zabierają ją odlatujące gęsi
w kluczach odczytałam tajemnicę
dusza wysyła dreszcze

stać mnie na wytrwałość
w ramionach nowego życia
przyroda maluje 
inne obrazy

przyjmuję dary

Obudzona krzykiem łabędzia

zdradzałam siebie
kłamstwem i przeciw

łzy z głupoty
ślina z pogardy
to przeszłość 

w płucach nowy oddech 

zapraszam całą
na ucztę by poczuć

całością w jednym
honoruję  wszystko

jestem androgynią

Mój sad czuje że wyjeżdżam

o świcie odwiedziłam sad
osnuty mgłą czekał  

lubię żegnać się w ciszy

gdy wrócę będzie okryty
puszystym płaszczem
z wyciągniętymi gałęziami
w moją stronę

lubimy się witać

Blisko a jakże daleko

zatrzymana próbuję krzyczeć 
zimno wgryza się w moje ciało

rzucasz słowa spłukując nasze razem
ostatnie nadzieje zamrażam w kostki

dłonie są lodem 

Pragnę przywitać jutro już dzisiaj

w szafkach najwięcej jest pustych
ocaloną i jedyną witam moim pocałunkiem

pomaga mi zrozumieć siebie i życie
osłabiona procentami topię ostatnie żale

wieczorem zamienię ją na wodę

Potrafię czytać w jej myślach

tylko z nią najlepiej mi się milczy
tak bardzo ją rozumiem

siedzi taka smutna z kieliszkiem

w moim lustrze

Rozmowa z Bogiem

dobrze że jesteś
może nawet we mnie

myślałam że jestem
odkryłam że jednak

oparta o twoje ramię
wytrwam

Vive memor, quam sis aevi brevis

Żyj, pamiętając, jak krótkie jest twoje życie.
                                                   Horacy

w czerwcowy poranek spotkałam w parku
dziewczynę, tańczyła na trawie swój taniec
życia. w zwiewnej  purpurowej sukience

zmysłowo podniosła ją lekko ponad kolana
była piękna jak anioł. nawet muzykę było
słychać w oddali. w pointach wspinała się

na czubki palców niczym baletnica jednego
sezonu. jej oczy świeciły jak poranne gwiazdy
rosa błyskała iskrami wokoło jej małych stóp

po chwili oddaliła się w stronę pobliskiego lasu
nigdy więcej już jej tam nie spotkałam

zostawiła tylko pamięć o kruchości życia
o czasie że trzeba kiedyś zejść ze sceny

Wybieg myśli spuszczonych z kagańca nr2

konformizm to już przeszłość
nie mierzę życia dawną miarą
płynę z  pełnym  wiatrem
miażdżąc oczekiwania innych 

brama otwarta dla doświadczeń
nawiewa wciąż nowych liści doznań 

zgarniam je do dziurawego worka

nie zbieram wspomnień

Zawsze razem

gdy wychodziłam z domu
rodzice zawsze mówili do mnie
idź z Bogiem

więc idziemy
we dwoje jest raźniej

Wybieg dla myśli spuszczonych z łańcucha

czasem wdepnę w jakieś błoto
i zastanawiam się nad grą pozorów

myśli trzymam na łańcuchu społecznej aprobaty

dulszczyzna prosperuje w ukryciu 

Wiek starczy-stracone poczucie czasu

miło jest pospacerować po mieście
lub poklikać w sieci

teściowa też mnie odwiedziła
wypiłyśmy po kieliszeczku

dobrze że mam mielone
dochodzi czternasta

Wiek starczy-rozmowa ze znajomą

wiesz
mąż zadzwonił że nie ma śniadania w teczce
przecież pamiętam że szykowałam
nawet mnie tym wkurzył

po dwóch dniach
znalazłam ją w szufladzie w lodówce

kończę mam wizytę u psychiatry

Nikt nie skruszy tego lodu

odkryłam że nie potrafię już kochać
stałam się oschła i taka zimna

zero emocji na czyjeś błagania o miłość
nawet mnie to śmieszy gdy widzę

to chyba kwalifikuje się do leczenia 
a może nawet ma jakąś nazwę
ale mi to zwisa

poszukam malutkiego mieszkania

Życie z pozoru podobne do normalnego

przygnębienie większe niż zazwyczaj
z zaburzeniami nastroju

słyszę weź się w garść  

ciepły koc jest mi sprzymierzeńcem
bez celu wędruję po pustyni swojego umysłu

czasami rano bolą mnie nogi 

Czasami rozsądek jest głupcem

życie tylko dla innych nie daje mi już satysfakcji
popełniam największą zbrodnię zdradzając siebie

muszę zatrzymać się na chwilę by odkryć
zagubioną w błędach doktryn prawdę
zanim ostatnia nadzieja uderzy piorunem

tracheotomia zbyt wolno
podaje powietrze do płuc
z pominięciem radości

powoli tonę 

szukam sensu

syczące jabłko Ewy zostawiło ślad
myśli przelewają się w zakazach
do dziś szukam swojej winy
a może to Adam zawinił nie odwrotnie

naiwna wierzyłam że zabić muchę jest grzechem

Wierzenia kwalifikują się pod prysznic

życie to iluzja mawiają mędrcy
a może życie to liść spotkany na drodze
którego w przyszłym roku już tam nie będzie

podane na srebrnej tacy w moich oczach szarzeje
bardzo boję się samotnych zim i nocy

Zanim zapalą mi świeczki

dzisiaj jest pierwszym dniem reszty twojego życia.
                              Jonathan Carrol

pójdę do kina na śluby panieńskie
nauczę się być obojętną

pragnę poczuć że żyję
zrobię coś wbrew zakazom

może zdążę
codziennie o tym myślę

Wspomnienia nr1

rzucili na sklepy
ptasie mleczko
kupiłeś dwa kilo
bałeś się że braknie

fakt pochodziłeś ze wsi
teraz już się nie dziwię
ale wtedy 30 lat temu

myślałam że padnę
jedliśmy przez tydzień

Wspomnienia nr2

był czas że bałam się że mnie zostawisz
wiesz dzieci bez ojca i takie tam

kiedy ta pinda jedna zawróciła ci w głowie
stanęłam na rzęsach

jedno spodobało ci się najbardziej
kąpiel w galaretce

zostałeś na dłużej

dzisiaj żałuję i nie lubię jacuzzi

Moja miłość i pasja

uwielbiam wypełniać pustkę dni
rodząc bez bólu i męki
zapładniane z pomocą skrzydeł

gdy widzę obraz pragnę narodzin
nawet gdy odciągają od życia

lubią z piór skapnąć na papier
by nie zarosnąć kurzem
są jak moje dzieci
kocham je wszystkie

pomimo prostoty czy ułomności  

Krótkie panowanie

kilka miesięcy wystarczyło
by podjąć decyzję

tam też nie potrafiłeś milczeć
myślałeś że jesteś bogiem

wróciłam wolna

Wolę oglądać z pozycji widza

zapraszasz mnie nad wodospad wiktorii
chcesz pokazać kaskady szalejącej wody
i te tęcze przy blasku księżyca

w chmurze pyłu wodnego
mieliśmy skoczyć na bangi

nie zawsze zachodzi się
gdy pęknie guma

Krótkie panowanie

kilka miesięcy wystarczyło
by podjąć decyzję

tam też nie potrafiłeś milczeć
myślałeś że jesteś bogiem

wróciłam wolna

Teraz gotuję kisiel na zapas

nie pamiętam kto zaczął
rzuciłam w ciebie garnkiem
na obiad był sos grzybowy

do dziś widzę te piruety
jeździłeś od ściany do ściany

i ta walka w zapasy
za pomocą rzutów, trzymań i dźwigni

w histerii śmiechu wylądowaliśmy
pod prysznicem

dzieci były w szkole

Piętnasta rocznica ślubu - kryształowa

obojętność przekroczyła progi
dni tatuuje szarością
ukłucia nudy aż bolą

nawet już śpimy osobno
czasami spotykamy się u mnie
na jednym szybkim

żyletki czekają na wielką okazję
krawat postarzał się w szafie
rosół siorpie przy stole

nie jestem aniołem
lubię papiloty i podomkę

kupiłeś słoiki na weki w prezencie 

Pozycje klasyczne

nie pamiętam kiedy to się stało
smakujemy już tylko na ilość
jak szybkie odmówienie pacierza

wieczorem dzieci czekają na bajkę
wieszaki na koszule w szafie

gotowy niecierpliwie mnie wołasz
chcesz zdążyć przed meczem

może jeszcze gazetą mi głowę nakryjesz

Życie w marzeniach

z tajemnicą zranionej duszy
wolę siedzieć z Tobą w kawiarni
trzymać kawę w dłoni
drugą ręką odchylę delikatnie włosy
cały czas patrzeć w twoje piękne oczy

wstajesz i całujesz mnie w ramię
podnoszę się zdemuję nogę z nogi

w uścisku unoszę jedną lekko do góry
z butem na wysokim obcasie

pachniesz mi nutką wanilii
która pobudza moje zmysły

jest cudnie
może nawet zaproszę ciebie do domu

Wspomnienia z przyjęcia

sam zobacz, uczepiła się mnie jak głupia
zagląda mi do kieliszka i do talerza
fryzurę moją chce mi potargać
na sukience ślad zostawiła 

przyczepiła się tylko do mnie, pinda jedna
a tyle tu ludzi, niech ją cholera weźmie
o nawet pcha się na moje kolana
zaraz stracę cierpliwość i ją trzasnę

mówisz po co się tak wkurzam
i po co te nerwy
przecież to tylko mała mucha

Morderstwo

usiadła mi mucha na nosie
ciekawe czy wie że zginie

Nasze granice wyznaczone są przez nasze lęki

nie będę workiem do ćwiczeń
nie jestem piaskiem ani trocią
uników prostych też nie lubię
poszukaj innej frajerki chamie

nie pamiętam kiedy był pierwszy raz
jednak wiem że ten był ostatni

lekcja się przydała
to wzmocniło

Raj staje się nudny

odpalić kompa nie problem
wioski rosną w osiedla

pastwiska przejeły chorobę
wściekłych krów

pianie koguta budzi wspomnienie
o ciepłym w blaszanym kubku 

chlebowe piece stoją zimne
z braku własnej mąki 

szukamy szczęścia w innej przestrzeni 

Zatańczę taniec brzucha

ubraną na cebulkę
rozbierasz warstwa po warstwie
oczy całujesz gorącymi łzami rozkoszy

powietrze napina się jak cięciwa
łuk pracuje na zasadzie zmiennej długości

jesteśmy nadzy

sukienki wiszą w szafie

nie boję się zimna
w domu pachnie żywicą
trzaska iskrami

na udach czerwone podwiązki

erotyk

glina jest plastyczna
z czasem twardnieje

Lustra powieszę do góry nogami

przekształcę tradycyjne relacje
podkreślę swoją szczególną naturę

dzisiaj odwiedzę fryzjera zmienię imaż
zrobię pedicure moje stopy są tego warte

już więcej nie będę sprzątać świata
ani podawać na czas kolacji

złamię też mit że kobiety pożądają uchem

wybrałam

podniosłam głowę
poczułam miłość
ujrzałam cele

uśmiech mam na twarzy
ufność w sercu noszę
nie szukam Boga w niebie
w oczy ludzi zerkam

w tłoku niewidzialnych skrzydeł

Znaczę krzyżykami

opadające czerwone liście winobluszczu
liczą ostatnie uciekające dni jesieni
słonce nie ma ochoty się schować
zaprasza nas do zabawy w ogrodzie

biedronki i motyle obudzone ciepłem
ozdabiają krzewy i kwiaty truskawek
przyroda rządzi się swoim prawem
chyba pogubiła gdzieś daty

zakreślam w kalendarzu ciepłe dni
krzyżyków jest coraz więcej

każdy słoneczny dzień jest na wagę złota

Rozpalimy żar

patrzę na ciebie i radość czuję
serwuję rosół z zielonym lubczykiem
urwałeś koszyk pięknych węgierek
dom cały pachnie drożdżowym ciastem

w naszym ogrodzie myszy harcują
słońce tak pięknie otula przestrzeń
a na ramieniu biedronka siadła
chce dziś życzenie jedno nam spełnić

przyroda całkiem dziś oszalała
kwiaty truskawek oblały grządkę
może i my się w tym zatracimy
gorące dłonie złączymy razem 

zburzymy mury które nas dzielą

Krzyczę że też tak możesz

czytam wiersze aż mnie boli
smutek gorycz żale wszędzie
przecież życie takie piękne
prosty wybór jest potrzebny

ciała nasze są świątynią 
umysł myśli poprowadzi
tylko pierwszy krok jest trudny
reszta sama jakoś płynie

ja wybrałam
podniosłam głowę
poczułam miłość
ujrzałam cele

uśmiech mam na twarzy
ufność w sercu noszę
nie szukam Boga w niebie
w oczy ludzi zerkam

w tłoku niewidzialnych skrzydeł

Człowiek tak szybko nie umiera

nie myśli o chorobach
jeden cel prowadzi go w życiu
troszkę procent i zupa chmielowa

gościu spod kiosku na danie główne
kupuje za grosze wczorajszy powszedni
czasem zje jabłko orzecha
czy śliwkę spod drzewa 
rzadko choruje i żyje  

ja odwiedzam apteki
może jem za dużo
i za bardzo myślę 

Lato odwiedziło moje ogrody

w ogrzanym słońcem ogrodzie
zbieram garściami maliny
lubię smakować nalewkę
przy świecach we dwoje

zagubiony motyl tańczy
swój ostatni występ

odważne truskawki zdobią
liście białymi kwiatami
zachęcając rodendrony

otoczona purpurą winobluszczu
podświetloną słońcem
zatapiam się we wspomnieniu

zapominam że to jesień

Wczorajsze dni zasypiają na zawsze

zbyt często zmieniam kalendarze
szybko odchodzą w niepamięć

nie boję się zimy
w domu pachnie żywicą
błyska iskrami brzeziny

obsypujemy się spojrzeniami
przy kawie i nalewce z malin

pościel pachnąca wanilią
pobudzi jak kiedyś zmysły

odszukamy młodość

Poranek z radiem

/płomienne zorze/ budzą mnie ze snu
rytm tej  piosenki biodra wprawia w ruch
zaparzam kawę nie myśląc już o śnie
gorliwie szukam w sieci piosenki tej

dzień upłynie w szczęściu mi
chyba cała odpłynę w rytmie tym
by już nie myśleć co jak i gdzie
przy nodze ogonem merda pies

w sypialni ktoś w głowę puka się
a, a, a, a, a, a  

Magiczny kawałek świata

odwiedzę Synaj
i nasze bociany
od delfinów poczuję radość
przekonania nie są mi więzieniem
dziesięciu przykazań

jazda quadami
zdejmie kajdany z mózgu
domy o trzech ścianach
zaproszą pachnącą herbatą

w piramidzie Cheopsa
ściany mokre od potu
w mieście umarłych
stopami dotknę cmentarza

na koniec odwiedzę dolinę królów
i świątynię milionów lat
choć nie wygląda na świątynię

magia miejsc kusi

Wybudzona z letargu

coraz krótszy czas
do celebrowania życia
na który mam apetyt

niewierna prawom
sprzeczna ze sobą
zanurzam się w mikrokosmos

wytwarzam endorfiny
by wdrażać pomysły
które mi nie przystoją

boso niczym/ isadora duncan/
z szelmowskim uśmiechem
przetańczę życie do końca
szczęście rozsypię wokoło

resztę zaniosę za zasłonę

Odzyskana wolność

"Dopóki nie uczynisz nieświadomego świadomym,
będzie ono kierowało Twoim życiem,
a Ty będziesz nazywał to przeznaczeniem."
                                                              C.G.Jung 


w banalnych czynnościach ego wplątuje mnie w gierki
zwykle częstuje logiką nie zważając na wątpliwości

miesza w myślach budzi zakamarki gdzie mieszkają lęki
pochłania czas prowadząc z matematyczną dokładnością

a przecież to tylko myślnik o długości trzech centymetrów
pomiędzy datą urodzenia a datą śmierci na nagrobku

teraz zwracam uwagę na to co robię nie na wynik 

Zrozumienie

przyszło nieproszone w zwątpieniu i w ciszy
takie wiem takie wiedziałam od zawsze
wyjęte z uśpienia prowadzi przez istnienie
wypełnia współczuciem i akceptacją
teraz wiem że jest mną i wszystkim w tobie

już się nie wściekam i nie szukam winnych

Przemiana

podporządkowana
obwieszona ciężarami
była tylko następną rzeczą
na odległość oddechu piwska
powstała z martwych
w czerwonej garsonce
ze szminką na ustach
siedzi za kierownicą

sunie po autostradzie

Sama nie wiem

budzi zmysły
gdy topię spojrzenie
w czarnych szklistych

przestać nie potrafię
tak ciepło gdy blisko
i cudnie

jak to zrozumieć
nie wiem

Cztery wielkie radości

wiosna wyciąga nas z domu o świcie
gdy zakwitną wiśnie
powietrze  rozbrzmiewa głosami
zielone sukienki tańczą po łąkach
uprawiamy życie przy dźwiękach
tęsknoty/Mozarta/

truskawkowe pola czereśniowe sady
zapraszają do smakowania lata
przy rozsypanych kwiatami ogrodach
z upragnionym szumem morza
i  gorącym  piaskiem
w porywie poloneza/Chopina/

z purpurą jarzębiny złotem liści
ludzików na szkolnych ławkach
smakiem winogron i malin
tańczymy na boso w deszczu
przy walcu/Czajkowskiego/

by spotkać parki okryte białym płaszczem
utuloną do snu i skutą lodem ziemię
w saniach  z kożuchem i krzykiem
radości dzieci na sankach
z ciarkami na ciele/ zimy/
/Vivaldiego/


znowu tęsknimy za Mozartem ;

Wdzięczność

idę i zmieniam wszystko
niczym czarodziejską różdżką
może za późno a jednak
wiem że warto

pokochałam te prawdy
/wiem kim jestem/
kiedyś z nich drwiłam
jak wszyscy

przyszły wielkie  zmiany
tańczę przez życie
a ono mnie wspiera

a niech gadają

jestem w końcu szczęśliwa
świat przystosował
się do mnie

ja tylko zwolniłam
biorąc głębokie oddechy 

Magiczna podróż

zabiorę ciebie w podróż
w stronę  księżycowych pejzaży
w kryształowej jaskini/ garra/
pozwolę abyś mnie objął

będę pustynią gorącą
potem wilgotną oazą
wypijemy z jednego kielicha
nektar bogów

następnym razem odwiedzimy
wodospad/niagara/

W lustrzanym odbiciu

piękna naga bezsilna
w zaszklone oczy wtopiona
widzi nieskończone możliwości
w zasięgu swej ręki

on krok w krok przy niej
opiekun na zawsze
płatkami róży drogę jej ścieli
kolce ze stóp wyciąga

wspomnienia upadku wykreśla
budzi do życia ciało i duszę
świadomy że pójdzie
już sama

zrozumiała wielkość człowieka

Oceany pełne krwi

Braciszkowie z wody
uśmiechnięci pomocni
w wiecznej zabawie

budzą duszę i pamięć
z uśpienia

kiedyś czczone
u boku Neptuna

dzisiaj wołają o pomoc
moje kochane delfiny

Na scenie istnienia

przetańczę życie boso
na trawie osnutej mgłą
ostudzę rosą uda gorące

walca obrócę ze światłem
tango z ciemnością
bez piór

na koniec zaśpiewam arię
wesołej wdówki

Gościłam dziś wiosnę

przemalowałam ściany na żółto
zamieniłam stoły
w koronkowe obrusy

okwitł pokój słonecznikiem
jak uśmiech słońce 

gdy piliśmy kawę
pachniało też cynamonem
z dreszczykiem Vivaldowskiej wiosny

rozdawaliśmy siebie
oszukując ziemskie sekwencje

Rozmowa z Bogiem /droga do intuicji/

Jęczeć nad minionym nieszczęściem
to najlepszy sposób, by przyciągnąć inne. 

— William Shakespeare (Szekspir) 


Kocham Cię
Przepraszam
Wybacz mi, proszę
Dziękuję

nie pytaj dlaczego milczą

dom taki zimny pusty
bez cichych szeptów
i tego żaru w oczach
ze wszystkich kątów
wieje już chłodem

po podłodze snują się
smutne cienie
w zimnych kapciach
na ścianach są skrzywione
rysy  smutnych twarzy

dzieci nie odwiedzają
swojego gniazda
tak często jak kiedyś

i taki brak wspólnych celów
na przyszłość, na radość

czy tak wygląda jesień życia
chyba za szybko przyszła
nawet ich oczy widzą ją  inaczej
i tylko w ciemne barwy ubraną

lustro też zniekształca
tam życie tak jakoś
koślawo

szerokimi pociągnięciami

przyroda jesieni
maluje obrazy
szerokimi pociągnięciami
pędzla

winobluszcz zmienia
barwy w czerwienie
usypiając miłość
zieleni

w grafitowych oczach
pochmurnego nieba 


widzę ostatnie piruety
zwiastunów wiosny

lasy kuszą zapachem 
wrzosów rozlanych 
fioletowymi jeziorami

smutne motyle podobno
zasypiają na zawsze

poszukuję Aganippidy
rozplątując włosy
babiego lata
z winogronami w ustach

istne szaleństwo

czas zmienił moje kaprysy
zostawił ślady na twarzy
mówią że ze wszystkim przesadzam
że zawsze jest czegoś za dużo

czasami jestem jak woda
za dużo gdy mokro
za mało w suszę
być może to prawda

innością porażam
wzorców nie wzywam
ślad własny w życiu zostawiam
ścieżkę tak inną od znanych dróg

przesada krąży w mych żyłach
nawet Boga szukam inaczej

niczym marzenia senne

/kiedyś wstawię tu imię/

zachwycam się bogiem - poetą
równanie różniczkowe zmusza mój umysł do pracy
tak boskie pismo to nie jakieś bazgranie słowa

jak chabry w zbożu
jestem symbiozą z każdym błękitem
zatapiam się w surreal 

tam gdzieś w nieznanych stronach
stałeś się wybranym
pośród wielu poetów

wirtualne wyznanie

piszesz  jestem jak wiosna
zielona bluzeczka
a bardziej guziki dreszcz
taki mały nienazwany zmysł czucia

malujesz mnie w tańcu
faluję tułowiem
wybacz
to tylko zdjęcia i nie myśl
że jesteś jedyny

wiernym uczuciem związana
jak łabędź życie swe spędzam
choć zastygło skute mrozem

Nawrócona

nie słucham głupot
kto z kim gdzie
i kiedy

jestem nawrócona
na nową rzeczywistość

żyję tu i teraz

stracone na zawsze

niczym małe dzieci
od świtu do nocy
o uwagę proszą
męczą gnębią
rządzą
krok od obłędu

niektóre ożyją  
na białym papierze
z cichą nadzieją
że ktoś je doceni

z innymi walca zatańczę
rano tylko głowa boli
nie pamiętam z kim
piłam  szampana

inne jak to w życiu
przegrają odpadną
nie wrócą choćbym
błagała

na granicy świtu z nocą
czasem jestem świadoma
że była tam perła
myśl złota

zanim obcięli warkocze

pamiętam beztroskie spacery
po lasach mazurskich
chodziłam na jagody
z blaszanym kubkiem 
w domu zjadałam je
z cukrem i mlekiem
prosto od krowy

babcia w chuście i w
długiej spudnicy do ziemi
w piwnicy  z tajemnym wejściem
z sieni z klapą w podłodze
trzymała skarby na zimę

dziadek wieczorem
popijał nalewkę
z dojrzałych aż czarnych wiśni
miał takie piękne rumieńce

pamiętam ten cudny
zapach na strychu 
zboża i szynki wędzonej
i chabry z których Basia
robiła podpiwek 

i tą ostatnią wizytę u fryzjera
w Ostródzie 
by obciąć  warkocze
przed powrotem do Gubina
bo czas już  był  iść do szkoły

zapachem lasu cię witam

gdy wracasz z pracy
witam cię w progu
w uśmiechu
widzę zmęczenie

radosny oddech
spływa mi ulgą
następny dzień
we dwoje

tak trudno planować
życie na jutro
mówisz że pachnie 
dziś lasem

na obiad jest zupa
grzybowa
ściany spisują
zapachy na zimę

jaskółki zataczają już jesień

Jaskółki za oknem
biorą kąpiel w stawie
na liniach spisują nutki

po niebie w obłokach 
niespełnione miłości 
płaczą i krzyczą burzami

odbiły się w szklance
tańczące promienie
dojrzałe jem maliny

ciągle nie wierzę
że przyroda zasypia
kolorów jesieni spragniona

zamykam w szufladzie
wspomnienia o lecie
choć jeszcze tak bardzo
mi szkoda 

bo przecież 
lubię na ustach sok malin
i patrzeć na piruety jaskółek

już nie płaczę

                           Mój jest ten kawalek podłogi
                            nie mówcie mi więc, co mam robić 
                                                                 Mr  Zoob 
Pani Aniu jak pani to robi
przecież życie nie należy
do zadań łatwych
a pani się śmieje
i wszystko przyciąga
w wyglądzie czas cofa
łezki nie roni 

chyba musiała pani
dostać po d..pie
jak wszyscy 
że nie - to nie uwierzę
z serca też nie wieje
chłodem

a może dotarło do pani
że wszystko ma
prawo i porządek
i z pokorą pani korzysta
by prościutkim spsobem
pokazać że można

dlaczego pani nie płacze
jak wszyscy przecież
to takie modne

zgaszona

zgaszone uczucia
usta pełne wody
wciąż wyczekuję
jak krater gorący

w sercu
zamknięta
kosmicznym
pyłem otulona

smutna
czekam
na finał

* * * * *

Kto patrzy na zewnątrz, śni;
 kto patrzy do wewnątrz, budzi się
                                  -Carl Jung 

nie stanę przy sutannie
nie pochylę głowy
stóp nie wycałuję
nakazom

zrzuciłam szatę
klapek na oczach nie noszę
oddycham swobodnie

ograniczenia zamknęłam
w lustrzanej butelce
pacierza nie mówię
na zewnątrz

nie szukam prawdy
w wiatrakach
haczyki mnie nie
dopadną

jestem naga
a może tylko grzesznica

naiwność

marzyłam stać  w deszczu
w ciepłym oddechu tytoniu
na odległość  przyciągniętego
krawata

z lekko podniesioną do góry
stopą na wysokim obcasie
jak w kinie

cholerna  naiwność

życiorys

na dwudziestkę przeszła szkołę rodzenia
i wychowywania  dzieci
pierwszy mąż próbował wmówić
że ją kocha w natłoku wszystkich
nie dokończonych spraw męskich
uwielbiał butelki 
zamknęła drzwi z drugiej strony

na czterdziestkę zmieniła męża
nie ważne komu prasuje koszule
zrobiła sobie prawo jazdy
uwielbia prowadzić

na pięćdziesiątkę kupiła domek
na swój rozmiar
nigdy nie korzystała z budzika
sprzedawała kwiaty w swoim butiku
jeździła do Chorwacji 
w góry i nad morze

teraz uczy się pisać wiersze
może opanuje do sześćdziesiątki
poza tym jest silna
jednego tylko się boi
latania samolotem

są tacy co lubią wypić  z nią kawę

zapach mojej tęsknoty

tak szybko odeszłaś
pamiętam jak wchłaniałam
zapach twojej koszuli
pachniałaś niczym oleander
słodko jak nikt 
gdy jest czas kwitnienia
zamykam oczy

jestem w twoich ramionach
mamo

Nowe radości

nie trudno pogodzić się myślą
że młodość odchodzi

jednak nie lubię już seksu
mam więcej czasu
wolę dżin doprawiony wermutem
przy akompaniamencie blusa

pamiętam ciepły dotyk
oddech gorący  żar w oczach
to już przeszłość

milszy jest spacer po ogrodzie
i smak malin w ustach

Wróciłam

jestem
świece zapaliłeś
kolacja
dawno tego nie było
muzyka cicha szepcze melodię
jak miło
czerwone wino
lampki jak dwa serca splecione
czerwone jak miłość
taka od nowa gorąca
czy to powraca nowego początek?
czy będzie tak pięknie jak kiedyś?
zostanie tak już na zawsze?
ja stawiam na nas
bo dusze szepczą wspólną melodię
zostanę na zawsze

Przemiana

podporządkowana 

obwieszona ciężarami
była tylko następną rzeczą
na odległość oddechu piwska
powstała z martwych
w czerwonej garsonce
ze szminką na ustach
siedzi za kierownicą

sunie po autostradzie

Autor: An

Pośpiesznym do raju

zakładam okulary
zatykam uszy
omijam doradców

tajemnicę 

z pokorą bez wstydu
odkrywam

Autor: An